Here I am.

Dante liep langzaam over het dunne paadje langs de waterval, die omlaag stortte. Tientallen vissen probeerde omhoog te springen, maar werden weer het water ingebeukt door de ruwe waterval. Rondom de waterval was een bos, een levendig bos, het was prachtig, heel mooi... Dante liep nog een stukje verder over het kleine gevaarlijke paadje en kwam toen bovenaan de waterval. Hij kon nu goed om zich heen kijken, hij zag vooral veel bos, maar hier en daar een open plek, en hij kon een klein stukje van de andere gebieden zien. Hij keek omlaag, en zag de machtige waterval omlaag vallen. Dante glimlachte breed, hier voelde hij zich goed, maar hij miste zijn partner, Felicia. Zij had hem gered, nadat hij een duizend jaar lange slaap had gehad, zij had hem in leven gehouden, door verliefd op hem te blijven. Dante wist dat Felicia hem altijd trouw zou blijven, en hij miste haar ontzettend veel.

Hij was duizend jaar geleden in een gevecht een diep ravijn ingevallen, en daar had hij op het laatste moment, tijdens de val, de spreuk over hem en zijn geliefde Felicia uitgesproken, voordat hij met een harde klap de grond raakte en hij bedekt werd met stenen en zand. Het was een hevig gevecht gehad, en door de spreuk waren zijn wonden in tact gebleven; er was niks aan gedaan. Duizend jaar had hij alleen maar geslapen, hij wist er niks van, hij was geen enkele keer wakker geworden, tot een maand geleden. Hij had zijn ogen geopend en meteen waren de wonden weer gaan prikken. Hij had met zijn Aardekracht de stenen laten trillen zodat ze zouden verschuiven, weg zouden schuiven, en zo was hij omhoog geklommen, bij het laatste stuk, wat geen steen was, had hij gegraven; het vuil zat nogsteeds tussen zijn klauwen. Hij had twee dagen lang gegraven, zijn krachten gebruikt en geklommen. Daarna was hij gaan reizen, een maand lang zag hij niks anders dan steen, aarde en konijnen, en hier en daar een boom, en daarna was hij bij een prachtige open plek gekomen, met konijnen en bloemen, hij had zijn wonden verzorgd en zich helemaal volgepropt voordat hij verder ging. Hij maakte zijn krachten weer soepel en snel, wat wel nodig was na duizend jaar lang niet gebruiken... Hij had ze volledig kunnen gebruiken, en was toen verder gegaan, naar dit bos. Het was mooi, maar toch ontbrak er iemand; Felicia.

Dante ging zitten, hij moest haar opzoeken, en dat zou hij zeker gaan doen, maar eerst moest hij weer aansterken, de nieuwe wereld leren kennen. Niemand leefde meer, al zijn pups, vrienden en familie waren dood, behalve Felicia, die hij beschermd had met zijn leven. Hij wou er het liefst nog een paar ogen bij hebben; er was veel te zien. Hij voelde de bomen leven, dansen, en hij hoorde hun stemmen al bijna, maar hij moest de bomen aanraken om met ze te kunnen praten. Bomen hadden een vreemde manier van communiceren, maar Dante kende die manier helemaal. Hij kon met bomen praten, door zijn kracht. Hij stond weer op en zijn maag begon te brullen. Hij had honger. Dante wist dat hij dan weer helemaal naar beneden moest, dus bedacht hij een plan. Het zou veel inspanning gaan kosten, maar hij wist dat hij het kon. Hij ging op de rand van de waterval staan, en haalde diep adem. Hij sloot zijn ogen en liet de aarde omhoog komen, met het water; met de vissen. Het lukte! Uitgeput stormde Dante het water in, dat nu op dezelfde hoogte als de waterval lag. Hij hapte naar vissen en at totdat hij helemaal vol zat. Hij sprong het water weer uit, en liep het aardblok met een keiharde klap, en een reusachtige trilling weer vallen. Een beetje bezorgd keek hij naar beneden, maar alles leek oké.

De nu nog jonge pup waggelde wat onhandig op zijn pootjes. Een blije glimlach verscheen op zijn gezicht. Geheel op zijn gemak liep hij - nog steeds onhandig - langs de rivier. Niemand die hem ooit gezegd had dat dit gevaarlijk was. zijn ouders waren gestorven door een ziekte, evenals zijn broertjes en zusjes. Maar als hij eerlijk moest zijn; voelde hij niks. Geen enkele emotie. Dit was dan ook geheel logisch, hij was nog maar een pup en begreep vele dingen nog niet. Met een scheef kopje keek hij naar een witte reu die de rivier omhoog werkte en erin sprong. Het zag er grappig uit, een blije lach liet hij horen. Waarna hij zag hoe de reu uit het water sprong en geheel nat was. Wat ook grappig uitzag. Een glimlachje vercheen op zijn gezicht. En voor zover hij kon kwispelen deed hij dat. Hij was amper nog maar 2 maanden. Van jongs af aan was hij zijn ouders, broertje en zusje verloren. Maar nogmaals; Het deed hem niks. Hij liep met kleine en onhandige pasjes naar de reu toe en keek hem vragend aan. Waarna hij onhandig wegsprong toen de rivier met een klap verdween. Hij piepte en gromde naar de rivier, en sloeg even met zijn poot naar voren. Als een echte pup rond zijn leeftijd altijd deed. Maar hij was geen normale pup, okal leek het nu wel zo. Hij was het niet. Later zou hij het zelf ontdekken, Later zou hij ontdekken hoe speciaal hij was. Met grote ogen liep hij richting de klif, waarna hij naar beneden naar het water keek en snoof. Het was nu weer gewoon normaal, En lag daar. Eerst was het hoog, en lag het voor hem. Raar! Hij keek met grote ogen naar de witte reu, die nu enger leek dan hij dacht. Hij keek de reu met grote verbaasde ogen aan. Er kwam natuurlijk geen woord uit hem, Omdat hij nog niet volledig goed kon spreken. Hij drukte zichzelf laag tegen de grond op en liep wat naar achteren, met kleine langzame pasjes. zijn hoofdje ging scheef staan en hij opende zijn mond. "Wie..jij..zijn?" Sprak hij uit, Met een nogal rare zijn. Hij keek de reu aan, En sloeg even met zijn poot in de lucht. Plots zag hij een vlinder, en zijn blik werd meteen bewonderend. Hij rende naar voren en hapte naar de vlinder. Die net iets te snel voor hem was. Hij verloor zijn evenwicht en viel tegen de grond op. Grommend sprong hij weer op, Althans, het was voor hem grommen en springen. Het leken meer onhandige dingen, Schattige dingen. De reu die daar stond was geheel weg voor zijn gevoel. Hij grijnsde en stak zijn kontje in de lucht, en ging er even mee heen en weer. Waarna hij in de lucht sprong en de vlinder in zijn bek ving. Meteen liet hij het diertje weer los, zoals hij altijd deed met speelkameraadjes. Hij keek met grote ogen hoe de vlinder - nog steeds zo mooi als altijd - wegvloog, hoog de lucht in. "Ikke ook vliegen willen!" Sprak hij uit waarna hij een lachje liet horen en achter de vlinder aan wou springen. Maar dat ging niet echt, Na een sprong kwam hij onhandig terecht en viel hij weer tegen de grond op. "Nouuhoouw" Sprak hij uit waarna hij weer opstond en naar de witte reu keek. "Wat jij net deed met rivier??" Sprak hij uit, Hij keek de reu aan met een scheef hoofdje. zijn gedachtes waren geheel leeg, zoals die bij een pup altijd waren. Hij kon nu nog alle kanten op, kwa krachten en kwa karakter. Het lag eraan wie hij zou ontmoeten, met wie hij om zou gaan. En wie hem vormde tot de wolf die hij zou worden. Stil liep hij naar de reu, en voor zijn poten ging hij liggen. Stil keek hij omhoog naar de grote volwassen wolf. Wachtend op een verhaal, die hij graag wou hebben. Plots knorde zijn maag heel erg hard, het was een geluid waar hij eigenlijk van schrok. Verbaasd keek hij naar zijn buik, waarna hij vragend omhoog keek naar de reu. Of hij goed neutraal of slecht was, daar dacht hij niet aan. Hij zag het gevaar niet om te praten met vreemden. "W-wat was daat?" Sprak hij uit waarna hij nog steeds onder de indruk naar zijn maag keek. Was hij magisch geworden ofzo? Had zonet iets héél cools gedaan? Hij keek weer terug naar de reu, en dan weer naar zijn buik, en dan weer naar de reu. zo ging hij even door. Totdat hij er zelf genoeg van had en de reu nu recht in zijn ogen aankeek.

Een jonge reu kwam op het meertje af. Met grote ogen had het wolfje gekeken hoe Dante het meer had opgetilt, en weer had laten vallen. Hij was opgelucht dat hij het kleine wolfje niet geraakt had, die nu helemaal niet meer oplette. Het kleintje rende achter een vlinder aan, die hij te pakken kreeg, maar meteen weer los liet. "Wie...jij...zijn? vroeg de reu. Dante ging zitten. "Ik ben Dante, en wie ben jij, kleintje?" vroeg hij vriendelijk. "Ikke ook vliegen!" zei het kleine reutje terwijl hij naar de vlinder keek. Hij sprong in de lucht, proberend te vliegen. Dante grinnikte. "Nouuhoouw!" zei het kleintje en hij keek weer naar Dante. "Wat jij net deed met rivier?" vroeg de reu. Dante bedacht dat het niet zo slim was om dat nu al te zeggen. De pup stond op, en ging voor Dante liggen. Opeens knorde zijn kleine buikje, en de pup keek verschrikt op. "W-wat was daat?" vroeg de pup met grote ogen. Hij keek naar zijn buikje, en daarna weer naar Dante. "Dat was je buikje, en als je wilt dat dat over gaat, kan je maar één ding aan doen: Eten!" zei Dante vrolijk, en hij liep naar het meer, wat nu weer rustig op zijn plek lag. Dante sloop het water in, en sprong op een vis. Hij nam de vis in zijn bek weer mee naar de pup, en legde die voor hem neer. "Kijk, dit is een vis! Die zijn heel lekker, en makkelijk te eten, maar je moet alleen uitkijken met de graatjes. Wil jij eens proberen?" Dante keek de reu vrolijk aan. Kleine pups moest je een leuke jeugd geven, en aangezien Dante ontzettend veel pups gehad had, wist hij wel hoe dat moest. Dante had veel kennis, over van alles. Dante keek met twinkelende oogjes naar de pup, wachtend op de reactie van het kleine pupje.